زنده‌ام که روایت کنم.

این روزها برای نوشته‌هایم آن‌قدر ارزش قائل نیستم که منتشرشان کنم. دست کم‌شان می‌گیرم و برای بازنویسی یا حتی یکی‌دو بار مختصر خواندن‌شان هم تنبلی می‌کنم. نمی‌دانم، شاید هم حوصلۀ تایپ کردن‌شان را ندارم.

اما این روزها که از آدم‌ها و قصه‌های تلخ و شیرین‌شان به دوریم و من یکی حداقل نمی‌توانم با

توی خانۀ ما، همه به نان لواش می‌گویند «نان تنبلی». نان تنبلی یعنی چی؟ یعنی وقت‌هایی که هیچ کدام از اعضای خانه، حوصلۀ بیرون رفتن و ایستادن در صف نانوایی سنگک یا بربری نداشته باشند، یک نفر بلاخره می‌پرد سر کوچه و پنج‌تا نان لواش از روی آن میزِ فلزی برمی‌دارد و می‌آید خانه. شانس

من خیال می‌کنم واژه‌ها زنده‌اند و نفس می‌کشند. اگر میان متن می‌نشینند و جمله‌ها را می‌سازند، نه چون کارشان این است؛ واژه‌ها برای تمام معنایی که به نوشته‌ها می‌بخشند، مستحق توجه و عشق‌اند.

و این عشق را ما آدم‌ها به آن‌ها تقدیم می‌کنیم.

هربار که نوشته‌های‌مان را می‌خوانیم و سعی می‌کنیم هیچ عیب و

چند روزی است که فقط داستان می‌خوانم، آن هم کوتاه. یک مجموعۀ داستان کوتاه از چخوف گرفته‌ام و  هرکدام از داستان‌ها را به همراه نقد و توضیحی که در پایان کتاب آمده می‌خوانم. چخوف بی‌نظیر است. تا به امروز چیزی از او نخوانده بودم و حالا انگار درهای دنیای تازه‌تر

من عاشق نوشتن از بناها هستم. دلم می‌خواهد روزی آنقدر توی سفرهایی که رفته‌ام، اوستا شده باشم که به محض شنیدن نامی تاریخی یا جغرافیایی، بتوانم تمام مختصات آن بنا را برای آدم‌ها شرح دهم. نه این طور که کتابی بنویسم دربارهٔ بناهای تاریخی که بی‌شک پیش از این افرادی این کار را کرده‌اند و

مارکز در یکی از کتاب‌هایش می‌نویسد: «زندگی آنچه زیسته‌ایم نیست، بلکه همان چیزی است که در خاطرمان مانده و آن‌گونه است که به یادش می‌آوریم تا روایت‌اش کنیم.»

بیست سال و چند ماه است که روی این سیاره زندگی