دسته: توسعه فردی

گویی ترسی از اندوهی در دلم نباشد، دراز کشیده‌ام و برای هزارمین بار خیره شده‌ام به سقف. انگار تابستان باشد و تمام فکرم این باشد که ماهی قرمزهای حوض چقدر می‌کشد مرا هضم کنند؟ نکند یک وقت خورشید بیافتد وسط زندگی‌مان و همه‌چیز را بسوزاند؟

آرام دراز کشیده‌ام و زیر لب با خودم آن آهنگ بی‌کلام را زمزمه می‌کنم. می‌پرسی چطور؟ راستش همین که یک موسیقی بی‌کلام در ذهن آدم هزار بار مرور شود یعنی آدم دارد با لب‌هاش آن

یک هفته است که شبانه‌نویسی‌هام را منتشر می‌کنم. کمی شخصی‌تر از قبلی‌ها هستند اما من گریزی از آن‌ها ندارم. می‌نویسم. امکان دارد هر نوع احساسِ خوب و بدی در آن‌ها باشد. من می‌نویسم و گریزی از نگاهِ دوستانم ندارم. من از سرِ عشق می‌نویسم و آن‌ها از سرِ ناچاری می‌خوانند. بهتر بگویم، آن‌ها فقط نوشته‌های مرا می‌بینند.

آن‌ها را به نخواندن متهم نمی‌کنم. ابدا چنین کاری نمی‌کنم؛ اما جداً در اینستاگرام چه خبر است؟ اینستاگرام با ما دارد چه می‌کند؟

جان اشتاین‌بک می‌گوید: «در تنهایی کامل، نویسنده سعی می‌کند موضوعات غیر قابل توضیح را توضیح دهد.»
به‌گمانم موضوعات غیر قابل توضیح، همان‌هایی هستند که از بیان آن‌ها ترس داریم. همان‌هایی که هرگاه حتی بهشان فکر هم می‌کنیم مو به تن‌مان سیخ می شود چون عجیب اند. اما وقتی که تنها می‌شویم، جز خودمان آدم دیگری را در کنارمان نمی‌یابیم و یک عالم فکر و خیال هم به ذهنمان می‌رسد. آن زمان است که تنهایی کامل به ما اجازه می‌دهد که تمام