دکتر حسین پاینده در کتاب داستان کوتاه در ایران می‌نویسد: «روایتگری نمی‌تواند کاملا از ذهنی‌گرایی عاری باشد؛ زیرا هربار که راوی تصمیم می‌گیرد چه چیز را در روایت بگنجاند، هم‌زمان تصمیم گرفته است که چه چیز را در روایت ملحوظ نکند»
در جهان معاصر چیزی که وجود ندارد هم حائز توجه و اهمیت است. در این جهان چشم دوختن به اشیائی که وجود ندارند امری‌ست به مراتب مهم‌تر از توجه به آنچه که هست. برای مثال هنگامی که از میزی یا پنجره‌ای عکس برمی‌داریم، صندلی و کتابخانه را از آن قاب حذف کرده‌ایم و موجودیتِ آن‌ها را انکار کرده‌ایم. اما همان صندلی و کتابخانه اگر نمی‌بودند، هیچ‌گاه به این فکر نمی‌افتادیم که میان میز و صندلی یا پنجره و کتابخانه، فقط باید میز را درون قاب حفظ کنیم و از صندلی چشم بپوشیم.
