زنده‌ام که روایت کنم.

• می‌دانم که با چنین سردرد پچیده‌ای نمی‌توانم ادامۀ کتابِ یادداشت‌های زیرزمینی را بخوانم. و می‌دانم که گشت‌زنی‌های بیهوده‌ام در تلگرام به پایان خوشی منجر نخواهد شد؛ اما همچنان پیام‌ها را زیرورو می‌کنم تا بلکه نوشتۀ ‌نان‌وآب‌داری به تورم بخورد. ناگهان نامِ بودلر را می‌بینم و می‌خوانم که:

مرگ است که

آهای! حواست هست؟ نوشتن باید مداوم باشد. همیشگی. امری که هرلحظه جاری بشود و تو را با تمام وجودیاتت جاری گرداند. نوشته‌هایت را نه برای دیگران، برای خودت، چشم‌ها، عقل، ذهن، احساس، قلب و دست‌های خودت به پرواز بده و همچنان جاری شو. پیوسته و هرساعت. مگر زندگی تو را همراه و هم‌یارِ

مادرم می‌گوید: «به این مسئله هم فکر می‌کنی؟ واقعا ارزش‌اش را دارد؟»

می‌گویم: «بله. این مسئله مهم‌ترین فکرمشغولیِ من در زندگی است. بیشتر از هردرگیری دیگری این روزها فکرم را مشغول به خود کرده.»

اما مادرم معتقد است که این مسئله اهمیتی ندارد و چند سال بعد، حتی لحظه‌ای هم این

عالمی کتاب نخوانده روی هم انبار کرده‌ام. هربار که نگاه‌شان می‌کنم آه از نهادم بلند می‌شود. مادرم به‌شوخی می‌گوید پول این کتاب‌ها را اگر جمع کرده بودی می‌توانستی توی بورس سرمایه گذاری کنی. من هم می‌گویم مادر من، ما را چه به بورس آخر؟

حتی اگر دوستی یا نمی‌دانم غریبه‌ای را در

داشتم فکر می‌کردم که اگر قصۀ کرونا شروع نشده بود و شبیه به زندانی‌ها کنجِ خانه نمانده بودیم، این روزها می‌توانست اولین روزهای بازگشت‌مان به خوابگاه باشد. اولین روزهایی که دستکش دست می‌کردیم و غبارِ پنجره‌ها را می‌گرفتیم. خوراکی‌ها را جا می‌دادیم توی کمد و عهد می‌بستیم که دیگر غذای

داستان کوتاه، خیلی کوتاه است. آن‌قدر که نمی‌شود چیزی گفت یا نوشت که بیهوده باشد. باید بتوانی همه‌چیز را به مقیاس و اندازه بیان کنی و حتی خیلی چیزها را نگویی و گذر کنی. اصلا در داستان کوتاه، آن‌طور که من در کتاب‌های داستان‌نویسی خوانده‌ام و از استادهایم شنیده‌ام، گفتن آنچه است که با واژه‌ها میسر نیست

دکتر فرزاد از تفکرِ جمعی می‌گفت. نظرش این بود که آدم‌ها در کنار هم و با تفکرات جمعی می‌توانند به اندیشه‌های راه‌گشایی دست یابند. موافقم؟ نمی‌دانم.

آن‌قدرها در این باره نمی‌دانم اما یک نکته در تفکر جمعی برای من جالب است و ذهنم را مشغول کرده. آن هم اینکه آیا تفکرِ

این روزها برای نوشته‌هایم آن‌قدر ارزش قائل نیستم که منتشرشان کنم. دست کم‌شان می‌گیرم و برای بازنویسی یا حتی یکی‌دو بار مختصر خواندن‌شان هم تنبلی می‌کنم. نمی‌دانم، شاید هم حوصلۀ تایپ کردن‌شان را ندارم.

اما این روزها که از آدم‌ها و قصه‌های تلخ و شیرین‌شان به دوریم و من یکی حداقل نمی‌توانم

توی خانۀ ما، همه به نان لواش می‌گویند «نان تنبلی». نان تنبلی یعنی چی؟ یعنی وقت‌هایی که هیچ کدام از اعضای خانه، حوصلۀ بیرون رفتن و ایستادن در صف نانوایی سنگک یا بربری نداشته باشند، یک نفر بلاخره می‌پرد سر کوچه و پنج‌تا نان لواش از روی آن میزِ فلزی برمی‌دارد و می‌آید خانه.

من خیال می‌کنم واژه‌ها زنده‌اند و نفس می‌کشند. اگر میان متن می‌نشینند و جمله‌ها را می‌سازند، نه چون کارشان این است؛ واژه‌ها برای تمام معنایی که به نوشته‌ها می‌بخشند، مستحق توجه و عشق‌اند.

و این عشق را ما آدم‌ها به آن‌ها تقدیم می‌کنیم.

هربار که نوشته‌های‌مان را می‌خوانیم و سعی می‌کنیم هیچ عیب