زنده‌ام که روایت کنم.

وقت‌هایی که نمی‌نویسم، ترس از جا برم می‌دارد. هرلحظه دور و برم را از نظر می‌گذرانم و چشم می‌چرخانم تا یک وقت واژه‌ها فراری نشوند از من. یک وقت مرا

خیره شده‌ام به سقف سفید اتاق. چند دقیقه‌ای می‌شود که نورِ شدید لامپکه از میان سقف به یک میله و سیم آویزان شده، چشم‌هایم را آزار می‌دهد؛ اما من مصرانه

داشتم فکر می‌کردم که به اندازهٔ تعداد اتم‌های موجود در جهان، ایده برای نوشتن وجود دارد. اول خیال کردم این جمله اغراق‌آمیز است. گفتم شاید این قدر هم نتوان نوشت.

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که اتفاقات، ما را سوار خودشان می‌کنند و می‌برند به آن سوی ابرها. گاه این اتفاقات و آن پرواز چنان عمیق و به ظاهر مهیج

دیگر دارد می‌شود پنج ماه که من «زنده‌ام که روایت کنم» را راه انداخته‌ام. پنج ماهی که بی‌شک زمان بسیاری‌ست اگر روزهای گذشته را بشماریم؛ اما برای من با

صبحِ پنجم آذر است. چشم‌های خواب‌آلودم را باز می‌کنم و کورمال کورمال به دنبال موبایلم می‌گردم. صفحهٔ وب را از شب پیش باز گذاشته‌ام تا صبح، بلافاصله متن‌ها را یکی‌یکی

مریم جانم، کتاب‌هایی را که سفارش داده بودی، بالاخره پیدا کردم. مرا بابت این تأخیر ببخش. صاحبکارم، آقای احمدی را که می‌شناسی؟ هرچه می‌گفتم این کتاب‌ها هدیه‌اند و آخر برج

تا می‌آیم ناامید بشوم، تا از ذهنم می‌گذرد که این چه وضعی شده و دستانم را می‌برم که حلقه کنم به‌دور پاهام و اشک بریزم برای همهٔ کسانی که در

محدثهٔ عزیزم، برای من از